Καλησπέρα βιβλιοφιλοι μου. Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο δυνατό , ένα βιβλίο που μιλάει για την δύναμη της φιλοσοφίας στην καθημερινή ζωή . Για τις πεποιθήσεις που κουβαλάμε και δεν είναι σχεδόν ποτέ αληθινές. θα μιλήσουμε για το βιβλίο "Η κομψότητα του σκατζόχοιρου" της συγγραφέως Muriel Barbery που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Ένα έξυπνο βιβλίο με πολλά μηνύματα και με μια έξυπνη πλοκή. Η συγγραφέας δημιούργησε δύο ξεχωριστά και φαινομενικά διαφορετικά πλάσματα . Στην πραγματικότητα η πενήντα τετράχρονη θυρωρός και η δωδεκάχρονη μαθήτρια έχουν πολλά κοινά . Ένα από αυτά , είναι η βαθιά φιλοσοφική σκέψη. Είναι ο τρόπος που προστατεύουν τον εαυτό τους. Ενώ στον "εξω" κόσμο φαίνονται σαν δυο απλές γυναίκες , στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο πανέξυπνες γυναίκες με τα δικά τους ελαττώματα που εξωτερικά φαίνονται να τις περιβάλει μια "ασχήμια" πάντα σε εισαγωγικά αλλά μέσα είναι θησαυρός. Όπως ένας σκαντζόχοιρος , έχει πολλά αγκάθια για να διώχνει μακριά τον εχθρό του και όποιον μπορεί να τον πληγώσει ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα γλυκό ζωάκι.
Είναι ένα πολύ εύκολο βιβλίο στο να διαβαστεί παρόλο που περιέχει πολλές φιλοσοφικές ρήσεις, τα κεφάλαια είναι μικρά και η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας εύκολη και κατανοητή , είναι σαν να διαβάζεις τα ημερολόγια των δύο ηρωίδων. Έχει ότι χρειάζεται για να το κάνει ένα κείμενο βαθιά στοχαστικό , συγκινητικό, για να σε κάνει να προβληματιστείς , να στεναχωρηθεις και να μάθεις .
Αξίζει να το διαβάσεις και να προβληματιστείς μαζί του , είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι πολλά παιδιά μπορεί να έχουν τέτοιες σκέψεις όπως η Παλόμα . Είναι ένα βιβλίο που προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστο!
Από μένα 4.5 ⭐⭐⭐⭐✨
Περίληψη :
«Με λένε Ρενέ. Είµαι πενήντα τεσσάρων ετών. Εδώ και είκοσι επτά χρόνια είµαι θυρωρός στο 7 της οδού Γκρενέλ, ένα αρχοντικό κτίριο µε εσωτερικό κήπο και αυλή, χωρισµένο σε οκτώ υπερπολυτελή διαµερίσµατα, όλα κατοικηµένα, όλα πελώρια. Είµαι χήρα, κοντή, άσχηµη, παχουλή, έχω κότσια στα πόδια και, αν πιστέψουµε κάποια από τη φύση τους δυσάρεστα πρωινά, κακοσµία στην αναπνοή… Είµαι σπανίως αξιαγάπητη, αν και πάντα ευγενική, αλλά µε ανέχονται παρ’ όλα αυτά επειδή ανταποκρίνοµαι τέλεια σε αυτό που η κοινωνική δοξασία έχει συµπυκνώσει ως στερεότυπο θυρωρίνας· είµαι, εν ολίγοις, ένα από τα πολλά γρανάζια που κινούν τη µεγάλη οικουµενική ψευδαίσθηση, σύµφωνα µε την οποία η ζωή έχει ένα νόηµα που µπορεί άνετα να αποκωδικοποιηθεί».
«Με λένε Παλόµα. Είµαι δώδεκα χρονών και κατοικώ στο 7 της οδού Γκρενέλ, σ’ ένα πολυτελές διαµέρισµα. Οι γονείς µου είναι πλούσιοι, η οικογένειά µου είναι πλούσια και εποµένως η αδελφή µου κι εγώ είµαστε δυνητικά πλούσιες… Παρ’ όλα αυτά, παρά την τόση εύνοια της τύχης και τα τόσα πλούτη, ξέρω εδώ και πολύ καιρό ότι ο τελικός προορισµός είναι η γυάλα για τα χρυσόψαρα. Πώς το ξέρω; Συµβαίνει να είµαι πολύ ευφυής. Εξαιρετικά ευφυής µάλιστα… Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη γυάλα εγώ δε θα µπω… Γι’ αυτό και πήρα την απόφασή µου: στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς, τη µέρα που θα µπαίνω στα δεκατρία, στις 16 Ιουνίου, θα αυτοκτονήσω».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου