Καλημέρα βιβλιοφιλοι μου! Την σημερινή μας κουβεντούλα θα ξεκινήσω λέγοντας πόσο χαίρομαι που διαβάζω βιβλία νέων Ελλήνων συγγραφέων που φαίνεται ότι έχουν πολλά να προσφέρουν στον κόσμο του βιβλίου. Θα μιλήσουμε για το βιβλίο "Τι θυμάσαι απ'τον θάνατο σου " του συγγραφέα Πυθαγόρα Κ. Ελευθεριάδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή .
Η χαρά μου όταν το έπιασα στα χέρια μου δεν περιγράφεται. Με δικαίωσε μέχρι και την τελευταία σελίδα. Είναι ένα βιβλίο που εξυμνεί την αγάπη και τη διαφορετικότητα , τονίζει πολλά από τα προβλήματα της κοινωνίας μας και δείχνει πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να μάθουμε κι άλλα σαν κοινωνία ,σαν άνθρωποι. Γιατί η γνώση είναι δύναμη , γιατί η αμάθεια μπορεί να γίνει επικίνδυνη , γιατί το να είσαι διαφορετικός δεν σημαίνει ότι είσαι από άλλο πλανήτη. Ο συγγραφέας με μοναδική εξυπνάδα καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον από τις πρώτες σελίδες μέχρι και το τέλος του βιβλίου με φοβερή δεξιοτεχνία και πολλά συναισθήματα σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Συναισθήματα αγανάκτησης γιατί όσα λέει είναι αλήθεια, αγάπης γιατί η πραγματική αγάπη υπάρχει αλλά και του πόνου γιατί ο Αχιλλέας περνάει και πέρασε πολλά , γιατί είναι τόσο άδικες οι καταστάσεις στη ζωή !
Είναι ένα βιβλίο που μέσα από τη ζωή ενός νεοσύλλεκτου φαντάρου και μια καρμικη συνάντηση βλέπουμε πολλές από τις ελλείψεις της κοινωνίας , δίνονται μαθήματα ζωής και βλέπεις ότι δυστυχώς στις μέρες μας το να μην είσαι "ίδιος" με τον άλλον , το να υπάρχει κάτι πάνω σου ή μέσα σου που σε ξεχωρίζει από τους άλλους σε κάνει αυτόματα θέμα συζήτησης ή παράδειγμα προς αποφυγήν!
Μέσα από μια έξυπνη ιστορία , μία ιστορία αγάπης , μία ιστορία που φανερώνει πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η αγάπη , πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου αλλά όχι ακατόρθωτο, ο συγγραφέας σου περνάει τα μηνύματά που πρέπει και ξυπνάει μέσα σου πολλά συναισθήματα και σκέψεις. Τελειώνοντας το δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου μια φράση από την Maya Angelou
"If you are always trying to be normal you will never know how amazing you can be."
Από μένα 4.5/5 ⭐⭐⭐⭐✨
Περίληψη :
- "Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;"
- "Ποιος είναι; Πού είμαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάμαι. Ποιος μου μιλάει; Ποιοι με φέρατε εδώ; Πού είμαι;"
- "Δεν σε φέραμε εμείς. Νεκρός είσαι".
- "Μα... μα, πώς;"
- "Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν μπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους".
- "Δεν μου είπατε, όμως. Γιατί εμένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;"
- "Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;"
- "Ναι, αισθανόμουν".
- "Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;"
- "Ναι..."
- "Ωραία, τότε. Τι θυμάσαι από τον θάνατό σου;"
Ήμουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή μου από τη στιγμή που μπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που μου ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδομάδες στη μονάδα που ήμουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα τη γλώσσα του, απ' όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερμηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία μας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν, όμως, σε λόγια.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου μέσα σ' έναν τέτοιο κόσμο; Σ' έναν κόσμο που σου επιβάλλει να αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για τη διαφορετικότητά σου;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου