Καλησπέρα βιβλιοφιλοι μου σήμερα θα σας μιλήσω για το βιβλίο του Γιάγκου Πλατή από τις εκδόσεις Οσελότος .
Το βιβλίο αυτό εμπεριέχει μέσα ποιήματα καθώς και διάφορα μικρά πεζά κείμενα που είναι αφιερωμένα στον έρωτα , το θάνατο , την εγκατάλειψη , την μοναξιά , τα όνειρα , τον εαυτό μας και πολλά άλλα .
Μου άρεσε πολύ είναι ένα μικρό εύκολο στο να διαβαστεί βιβλίο , με γλώσσα εύκολη , κατανοητή και με πληθώρα εικόνων αλλά και συναισθημάτων . Τα συναισθήματα παίζουν βασικό ρόλο σε αυτό το βιβλίο . Τα συναισθήματα του συγγραφέα που με μεγάλη επιτυχία καταφέρνει να σου μεταφέρει μέσα από τα κείμενα του.
Παρόλο που τα κείμενα είναι μικρά σε έκταση , θεωρώ ότι είναι μεγάλα σε βάθος και στα συναισθήματα και περνά σημαντικά μηνύματα , όπως το να δέχεσαι τον εαυτό σου . Ακόμα και εκείνη την πλευρά σου που νομίζεις ότι δεν είναι δική σου , αν την αποδεχτείς , ο ήλιος θα έρθει ξανά .....
Αν τα δεις από μια οπτική είναι μικρά κομμάτια της ίδιας μας της ζωής . Όλοι έχουμε περάσει από όλες τις φάσεις που περιγράφει και αν όχι από όλες σίγουρα από τις περισσότερες.
Τα κείμενα του είναι φροντισμένα , με πολύ αγάπη και προσοχή . Είναι τόσο όμορφο το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μας έχουν τόσο ταλέντο , νέα παιδιά , νέοι Έλληνες που γράφουν!
Είναι γεγονός που σε γεμίζει έμπνευση και σε οδηγεί και σενα να κυνηγήσεις τα όνειρα σου , όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του .
Θα σας αφήσω την περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ζώντας σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συνεχόμενα να είμαστε υποκριτικά γελαστοί και να βιαζόμαστε ασθμαίνοντας νωχελικά και κουρασμένα, ξεχνάμε όλα αυτά που μας έχουν σημαδεύσει, μας έχουν καθορίσει και δεν τα κοιτάμε κατάματα. Αφήνουμε στην άκρη όλα αυτά που τη νύχτα δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήρεμα. Όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν ακούμε μια ζεστή μελωδία ή όταν αισθανόμαστε το άδικο γύρω μας και προτιμάμε να το καταπιούμε και να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οι σκόρπιες λέξεις εδώ μέσα μιλάνε για εκείνη την πλευρά της ζωής που περνώντας από τις όχθες της, βγαίνουμε πιο δυνατοί και ελεύθεροι. Αυτά τα κείμενα μιλάνε για την απώλεια, τη θλίψη, την οργή, τη μοναξιά, τον αποχωρισμό. Μιλάνε όμως και για την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, την εσωτερική δύναμη και για το φως που έρχεται όταν περνάμε από το σκοτάδι. Για εκείνο το φωτάκι που αναβοσβήνει στην άκρη του τούνελ... Είναι μικρά κομμάτια του παζλ ενός προσωπικού μύθου.
Πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε , σου αφήνει μια γλυκιά γεύση στα χείλη !
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου